Diament nalezy do najbardziej cenionych kamieni szlachetnych. Jego nazwa pochodzi od greckiego słowa adamas co oznacza "niezwyciężony ". Diament to czysty węgiel o nadzwyczajnie mocnej strukturze krystalicznej, czyniącej go najtwardszym z minerałów (10 w skali Mohsa). Diamenty formowały się do 200km w głębi ziemi, a niektóre mogą liczyć nawet 3 miliardy lat.

Ocena jakości diamentów opiera się na zasadzie 4C (z ang. Color, Clarity, Cut, Carat): barwa, czystość, szlif, masa. Te cztery czynniki rzutują na jakość diamentu a przez to na jego cenę.

Barwa - tabela oznaczeń barw diamentów (od najlepszej)

Czystość - tabela pokazuje skalę czystości (od najlepszej)

Szlif - diament formy okrągłej oszlifowany pełnym szlifem brylantowym to BRYLANT. Pełny szlif brylantowy zawiera nie mniej niż 57 płaszczyzn (56 fasetek i tafla). Szlif wydobywa z kamienia najkorzystniejsze walory estetyczne i optyczne określane mianem brylancji.

W ocenie szlifu bierze się pod uwagę proporcję szlifu, symetrię i jakość polerowania. Idealny szlif to taki, w którym następuje całkowite wewnętrzne odbicie światła dając najwyższą brylancję i "życie" kamienia.

Masa - podawana w karatach [ct]. 1 karat to 0,200 g czyli 1,00g diamentu odpowiada wielkości 5,00 ct.

Jednym z najstarszych znalezionych diamentów jest Wielki Mogoł, ważący pierwotnie 700 karat. Należał najpierw do dynastii Mogołów. W 1850 r otrzymała go w prezencie królowa Wiktoria. W 1852r został oszlifowany i zyskał słynną na całym świecie nazwę KOH-I-NOOR co oznacza góra światła. Waży obecnie 108,9 ct i jest przechowywany w brytyjskim skarbcu w Tower.

Perły są wytworem mięczaków, małż morskich (perłopławów). Stanowią naturalną ochronę przed podrażnieniem przez ciało obce np. ziarnko piasku, przenikające do miękkiego płaszcza znajdującego się wewnątrz skorupy. Wokół ciała obcego wydzielają się koncentrycznie ułożone warstewki masy perłowej.

Najbardziej uznanymi i pożądanymi odcieniami pereł są kolejno: różowy, niebieski i zielony. W perłach oceniamy - masę, formę (kształt i symetrię), barwę, odcień i połysk, grubość powłoki oraz wygląd i budowę powierzchni.

Perły mogą pochodzić z hodowli morskich, słodkowodnych oraz ślimaków. W hodowlanych perłach obce ciało np. kulka muszli, piasek, wprowadza się sztucznie.

Bursztyn jest kopaliną, a dokładniej twardą kopalną żywicą drzew iglastych z gatunku Pinius liczącą 35-60 mln lat.

Bursztyn występuje we wszystkich możliwych odcieniach kolorów żółtego i brązowego.Barwa bursztynu nie jest jego cechą stałą - z czasem zmienia się od jasnożółtej poprzez pomarańczową do czerwonej i czerwonobrunatną. Można spotkać bursztyny o odcieniach: czerwonym, zielonkawym, niebieskawym, fioletowym. Te ostatnie spotykane wśród bieli są unikalne, ale i nietrwałe.

Bursztyn topi się w ok. 300–385 stopni Celsjusza. W temperaturze ok.150 do 180 stopni staje się miękki jak guma.

Bursztyn naturalny charakteryzuje się brakiem odporności na działanie niektórych chemikaliów: alkohol, benzyna, kwasy, gorące kąpiele (wyjątek: odporny na działanie eteru).

Moda na biżuterię z bursztynu panowała w czasach Nerona. Pisał o tym historyk rzymski Pliniusz Starszy.

Koral w języku łacińskim „corallum” oznacza czerwony koral. W języku arabskim „garal” oznacza amulet, kamyczek.

Koral do celów jubilerskich pozyskiwany jest z koralowca, gromady obejmującej twory morskie z typów jamochłonów, gdzie żyją tzw. polipy - tworząc jednolite organizmy.

Wiele koralowców wytwarza rogowy, ale częściej wapienny, mocny, zwykle czerwony, krzewiasty i rozgałęziony szkielet otoczony cienką i mięsistą, najczęściej czerwoną korą lub skórką. Czerwony koral przyrasta około 6 mm na rok !

W starożytnych Chinach korale były symbolem bogactwa, przywilejów i wysokiego statusu społecznego.

Ametyst należy do rodziny kwarców makrokrystalicznych. Kwarce te, to przeźroczyste, dobrze wykształcone kryształy występujące pojedynczo lub w grupach. Wypełniają próżnie skalne (geody) lub tworzą szczotki (tutaj: ametystowe). Ametyst to fioletowa odmiana kwarcu. Za barwę odpowiada domieszka żelaza (Fe).

Agat należy do rodziny kwarców. Powstaje w pustkach skał wulkanicznych. Wzbogacone w krzemionkę roztwory mineralne powodują pasmowe rozłożenie barw.

Barwa różna w zależności od rodzaju wstęgowania, struktury. Rozmaitość barwnych pasm zależy od domieszek mineralnych. Dzięki porowatej budowie można go barwić.

Turmalin należy do krzemianów. Występuje w największej wśród kamieni szlachetnych ilości odmian barwnych: od bezbarwnego, przez różowy, zielony, niebieski, różowozielony tzw. arbuzowy, aż po czarny. Pojedyncze kryształy turmalinu zawierają nawet 15 różnych barw i odcieni. Odmiana szmaragdowo-zielona jest szczególnie cenna, aż do XVIII wieku mylono ją ze szmaragdem.

Jadeit należy do grupy krzemianów. Tworzy zbite skupienia drobnoziarnistych kryształów piroksenu, ma różne barwy.W jadeicie można odnaleźć związki żelaza i chromu.

Występuje w wielu barwach m.in. zielonej, białej, różowej, czerwonej, żółto-pomarańczowej, brązowej, czerwono fioletowoszmaragdowozielonej. Najcenniejszy z nich to JAD IMPERIAL Cesarski w kolorze intensywnie szmaragdowo zielonym.

Hiszpańscy zdobywcy Meksyku wierzyli, że indiańskie zielone kamienie leczą choroby nerek. Nazywali je kamieniami nerkowymi (z hiszpańskiego piedra de hijada - kamień nerkowy) stąd powstała nazwa JADE (żad).

W Europie nazwę tę nadano też materiałowi importowanemu z Chin o tym samym kolorze i twardości. Dopiero w 1863 okazało się, że były to dwa różne minerały zwane JADEITEM i NEFRYTEM.

Jeden z najdawniej wydobywanych kamieni ozdobnych. Ceniony przez wieki za swą piękną intensywną barwę w odcieniach błękitu i zieleni (w zależności od proporcji domieszek miedzi i żelaza). Im więcej pierwiastków śladowych żelaza tym turkus jest zieleńszy i mniej cenny.

Turkus jest zwykle nieprzeźroczysty, czasami przeświecający.Niektóre turkusy tracą żywość barwy ale dzięki porowatości i spękaniom mogą być impregnowane woskiem lub żywicą. Jako imitacji turkusu używano barwionego howlitu, skamieniałych kości lub zębów, impregnowanych wapieni, chalcedonu, szkła.

Najpiękniejsze niebieskie turkusy znajdują się w Iranie (dawnej Persji), gdzie używa się ich do ozdób od prawie 6000 lat.

Niegdyś wierzono, że zmiana barwy turkusu ostrzega właściciela przed niebezpieczeństwem lub chorobą.